Jeszcze tego samego dnia udalo nam sie w hotelu zarezerwowac wycieczke do swiatyni Cao Dai i tunelow Cu Chi (7$) oraz wyprawe do Phnom Penh przez delte Mekongu (45$ szybka lodzia).
Nastepnego dnia ruszylismy na spacer polaczony ze zwiedzaniem. Sai Gon nie za bardzo przypadl nam jednak do gustu. To bardzo duze miasto, ponad 8 mln., i ruch na ulicach jest przerazajacy. Mieszkalismy tez w nienajlepszym miejscu, bo w centrum dzielnicy turystycznej, wiec na ulicy latwiej bylo spotkac obcokrajowca niz Wietnamczyka. Przeszlismy obok Palacu Zjednoczenia, ktory byl wczesniej Palacem Prezydenckim w Wietnamie Poludniowym i siedziba wladz francuskich, obejrzelismy tez ratusz i wietnamska katedre Notre Dame. Dookola nas slychac bylo co chwila slowa zachety do nabywania roznych produktow. Najczesciej sprzedawanym towarem byly oczywiscie nasze ulubione przewodniki Looney Planet :( Przypomnielismy sobie spacerujac po Sai Gonie slowa Wietnamczyka spotkanego w Santiago de Chile. Mowil, ze jemu juz sie tak bardzo jego kraj nie podoba, bo zycie jest za szybkie, zbyt glosne i za bardzo nastawione na zysk. Mowil, ze jesli szuka sie spokoju powinno sie pojechac do Laosu, bo tak wlasnie kiedys wygladala jego ojczyzna.
Celem naszego spaceru bylo Muzeum Wojny. Na zewnatrz wystawione byly pozostalosci po amerykanskiej armii, samoloty, czolgi, bomby i inny ciezki sprzet. Jest tam tez rekonstrukcja wiezien w jakich przetrzymywano zwolennikow komunizmu. W srodku jeszcze wiecej sprzetu wojennego, ale tym razem recznego, karabiny, bazooki, granaty, miny. Generalnie pierwsze wrazenie mialem takie, ze jestem nie w muzeum, ale na targach zbrojeniowych. Zaraz za drzwiami na turystow czekali kalecy - inwalidzi wojenni i dzieci urodzone po wojnie, ale z widocznymi deformacjami na ciele, spowodowanymi uzyciem broni chemicznej przez Amerykanow (glownie agent orange). Sprzedawali swoje rekodzielo, zbierali datki i grali na instrumentach muzycznych. Na kolejnych pietrach muzeum odnalezlismy makabryczne wystawy pokazujace skutki bombardowan i calej wojny. Wszystko to wypelnione bylo propaganda gloszaca slusznosc i racje jednej strony. Na pewno muzeum to wygladaloby inaczej gdyby ostatecznie wygral Wietnam Poludniowy wspierany przez USA, a nie Polnocny wspierany przez ZSRR. Zwyciezcy pisza historie. Ogrom zniszczen i krzywdy jaka wyrzadzila ta wojna przeraza nawet jeszcze bardziej, gdy uswiadomimy sobie, ze Wietnam byl tylko polem bitwy miedzy mocarstwami. Gdyby nie wsparcie z obydwu stron zelaznej kurtyny, wojna ta trwalaby pewnie krocej i na pewno pochlonelaby mniej istnien ludzkich. Koniec koncow Wietnam, mimo ze jest krajem socjalistycznym z nazwy, to i tak wybiera coraz bardziej kapitalistyczna gospodarke, bo dzieki temu moze zarobic wiecej, lepiej i szybciej.
Nastepnego dnia wyjechalismy z Sai Gonu na wycieczke do tuneli i swiatyni. Po drodze obserwujac szalony ruch na ulicach, dowiedzielismy sie od przewodnika, ze w Wietnamie dziennie ginie 20 osob w wypadkach drogowych. W samym Sai Gonie zas, na 8 mln mieszkancow przypada 6,5 mln jednosladow!
Swiatynia Cao Dai laczy wyznawcow roznych religii, glownie buddyzmu, taoizmu i konfucjanizmu. Od tych trzech glownych religii pochadza kolory strojow jej wyznawcow - zolty, czerwony i niebieski. Kolorowe stroje maja jednak tylko wyzsi w hierarchii duchowni. Wiara ta ma w sobie rowniez wplywu chrescijanskie. Obrzedy kadoizmu odprawiane sa 4 razy dziennie i skladaja sie z modlitw i piesni w bajecznie kolorowej swiatyni. Ludzie wyznajacy ta religie sa bardzo mili i otwarci, z usmiechem zagaduja i rozmawiaja z turystami, ktorych tlumy zjezdzaja na codzienne nabozenstwo w poludnie.
Po swiatyni i obiedzie w przydroznej restauracji, nasza "mala" czterdziestoosobowa grupa ruszyla na podboj tuneli Cu Chi na polnoc od Sai Gonu. Partyzantke tam prowadzili zolnierze Viet Congu. W tej sieci ponad 200 km podziemnych przejsc miescilo sie wszystko co bylo potrzebne do zycia komunistycznym zolnierzom. Wietnamczycy musieli zejsc pod ziemie, z powodu ciaglych bombardowan i braku schronienia na powierzchnii. Tunele byly tak male, ze w wielu miejscach Amerykanscy zolnierze po prostu nie mogli sie przecisnac. Czekaly tam tez na nich bardzo rozne pomyslowe pulapki, glownie z zaostrzonymi bambusami wbijajacymi sie w cialo. Same wejscia do tunelu byly tak male, ze ciezko je bylo zauwazyc. W ramach zwiedzania tuneli zobaczylismy w jaki sposob Wietnamczycy zabijali swoich wrogow, tym razem juz bez drastycznych zdjec. Mozna tez bylo sobie postrzelac na strzelnicy np. z kalasznikowa (20000 dongow=1$ za 1 naboj, minimalny zakup - 10 naboi). Generalne wrazenia mielismy takie jak z wizyty w muzeum poprzedniego dnia. Za duzo propagandy przeznaczonej specjalnie dla zachodnich turystow.
Nasz ostatni dzien w Wietnamie zaczal sie od jazdy w kierunku delty Mekongu. Naszym operatorem wycieczki bylo Delta Adventure. Jazda odbywala sie po "hip hop highway", wiec do najprzyjemniejszych nie nalezala. Pogoda caly czas nam dopisywala, z nieba lal sie istny skwar. Pierwszym celem naszej podrozy byl rzeczny jarmark. Byl to jednak raczej jarmark hurtowy, minimalny zakup wynosil 10 kg. Mieszkancy delty przyplywali tam swoimi statkami i sprzedawali produkty innym. Znakiem rozpoznawczym wkazujacym co sprzedaje dana lodz, byl przykladowy produkt wywieszony na patyku nad burta lodzi. Na jarmarku dane nam bylo zobaczyc jak przebiega produkcja cukierkow kokosowych oraz papieru ryzowego. Z jarmarku poplynelismy w jeden z kanalow Mekongu na obiad. Po drodze pani przewodnik wyjasnila nam dlaczego dookola drog, na polach ryzowych jest tyle grobow. Wietnamczycy mieszkajacy na wsi nie naleza do najbogatszych i najtaniej jest im pochowac zmarlych na swojej ziemi, czyli na wlasnym polu ryzowym.
Ogolnie, na poludniu Wietnamu, odnioslem wrazenie, ze na ulicach mniej bylo czerwonych sztandarow obecnych wszedzie na polnocy kraju. Nie bylo tez tak wielu wysokich domow, o ktorych pisalem wczesniej. Dosc sporo bylo za to domow, na ktorych bylo widac, ze jego mieszkancy sa katolikami. Sai Gon zas zdecydowanie roznil sie od Hanoi. W Hanoi wiecej bylo historii, bylo to zdecydowanie bardziej spokojne miasto. Sai Gon za to przynosi wieksze zyski i to on jest stolica finansowa Wietnamu. Ludzie tam zarabiaja mniej wiecej dwa razy wiecej niz gdziekolwiek indziej w kraju, ale nikt wedlug naszego przewodnika, tego miasta nie lubi i ludzie zyja tam tylko dla pieniedzy, by pozniej wrocic na wies.
Po powrocie z lodzi do autobusu czekala nas 3 godzinna jazda do kolejnej lodzi i zmiana przewodnika. Polaczylismy sie tez z inna grupa, ktora ta sama trase robila w wersji 3 dniowej, a nie 2 dniowej jak my. Na statek zaladowalismy sie poznym popoludniem i do naszego plywajacego hotelu w Chau Doc doplynelismy juz po zmroku. Za pokoje z klimatyzacja trzeba bylo doplacac po 5$, wiec z nich zrezygnowalismy. Doplacac tez trzeba bylo jesli kots byl sam i chcial pokoj tylko 1osobowy Troche tylko nas to wszystko zastanawialo i denerwowalo, bo przy 2 dniowej wycieczce za 45$ wszystko powinno byc zapewnione, a my musielismy sami placic nawet za posilki. W hotelu na wodzie przez pierwsze 2 godziny brakowalo pradu, wiec dostarczal go generator z lodzi, ktora przyplynelismy, a my caly czas nie widzielismy uslug za te 45$ ktore zaplacilismy od osoby.
Rankiem nastepnego dnia mala lodka poplynelismy na druga strone rzeki do wioski rybackiej, a raczej farmy rybnej. Pelno jest tam plywajacych domow, ktore pod soba maja wielkie klatki na ryby (20x6x7m.). Znajduja sie w nich tysiace ryb, ktorych mieso miejscowi sprzedaja bo 17000 dongow za kilogram (1 klasa miesa) lub 4000 (2 klasa). Miesko to pozniej sprzedawane jest za granice, gdzie rozchodzi sie po kilka lub kilkanascie dolarow za kg. (17000 dongow to mniej wiecej 0,75$). Czysty biznes, ale niekoniecznie dla hodowcow ;)
Ostatnim punktem wycieczki po Mekongu, ktory szerokoscia przebija wiekszosc jezior mazurskich, byla wioska Chamow. Odwiedzilismy miejscowy meczet, przespacerowalismy sie przez srodek wsi i wsiedlismy do naszego transportu do Kambodzy.
Na zdjeciach bardzo dobrze widac w jakich warunkach zyja ludzie na rzeka i jak wyglada ta rzeka. Jej kolor wcale nie przypomina koloru wody. Niesie ona ze soba mase piasku i innych zanieczyszczen az z Chin, przez Laos, Kambodze, Tajlandie i Wietnam. Plywa w niej wszystko co ludzie produkuja, lacznie z samymi ludzmi. Taka masa wody pewnie jakos rozmywa te wszystkie syfu plynace z jej nurtem, ale jednak nie odwazylismy sie zanurkowac w jej nurcie...
Nasza podroz do granicy byla odpowiednim zakonczeniem dla calej wyprawy z Delta Adventure. Nasz nowy przewodnik (trzeci juz) mial nas tylko przeprowadzic przez granice. Zaczal wiec od zebrania naszych paszportow i wlozenia je w najbezpieczniejsze miejsce na calej lodzi, czyli do swojego kasku motocyklowego... Po pol godziny okazalo sie, ze nie ma tam paszportu Australijczyka, ktory z nami plynal :) Odnalazl sie on po nastepnych 30 minutach poszukiwan w teczce pana przewodnika (sic!), ktory caly czas zapewnial, ze wszystkie paszporty wlozyl do kasku. Potem przewodnik zaczal wypelniac jakies papierki korzystajac z informacji w naszych paszportach, a my patrzylismy z przerazeniem na to co on rob. Lodz na pewno szybka nie byla, ale nasze paszporty lezace na oknie, zaraz obok lokcia przewodnika tylko lopotaly na wietrze gotowe do wyfruniecia w wody Mekongu. Jakims cudem nic takiego sie nie stalo :) Podczas wyplywania z Wietnamu przewodnik oswiadczyl jakiemus niemieckiemu malzenstwu z dzieckiem, ze dalej nie jada i ze reszta grupy juz odplywa. Dopiero po interwencji reszty grupy, glownie Agi, pomogl im zalatwic sprawe z wietnamskimi pogranicznikami. Okazalo sie, ze nie mieli oni wystarczajace wolnych stron w paszporcie na wizy i nie chcieli ich wypuscic z Wietnamu. Mowilismy mu zeby dal tym ludziom osobiscie porozmawiac z pogranicznikami, ale zamiast im pomoc on tylko wprowadzal nerwowa atmosfere, ze musimy szybko plynac bez nich. Odeslal ich w koncu droga ladowa na inne przejscie, gdzie jego znajomi mielo ich przepuscic i co sie dalej z nimi dzialo nie wiemy.
Po stronie kambodzanskiej grupa, ktora plynela z nami i miala innego przewodnika zostala odprawiona w 10 minut. My czekalismy 40, bo nasz przewodnik biegal dookola noszac po jednym paszporcie do panow wklejajacych wize. Caly czas wprowadzal bardzo nerwowa atmosfere i mowil jaka to ciezka praca. Za wize zaplacilismy 22$, mimo ze cena na granicy glosi 20. Lodz miala byc szybka i w Phnom Pehn mielismy byc o 13. O 13 bylismy jeszcze na granicy. Do Phnom Pehn dotarlismy kolo 16 w piatek 6 sierpnia, po kolejnej przesiadce z lodzi do busa firmy Capitol i godzinnej jezdzie do stolicy Kambodzy.
Jesli ktos planuje podrozowac z Sai Gonu do Phnom Pehn, to zdecydowanie odradzam uslugi Delta Adventure. Adventure to jest faktycznie, ale na pewno nie w dobrym tego slowa znaczeniu. Nie ma sensu przeplacac, lepiej pewnie wziac cos tanszego, a jakosc na pewno nie bedzie gorsza.
Michal
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz